Kitâbe-i Seng-i Mezâr

Nefesim kesildi, gözüm karardı
Beni yaratan boğazımı sardı
İnsanoğlu bu hayatın levlakı
Önce hayat verdi sonra helakı
Bir gri kanserle beni kuşattı
En acı veren günleri yaşattı
Önce ahşap pervaz çürüyüp düştü
Sonra tahta kuruları üşüştü
Bakmadı kimse gözümün yaşına
Sonra ölüm geliverdi başıma

Heyhat bir iki balta darbesiyle
İnleyen duvarlarımın sesiyle
Dizlerimin bağı çözüldü düştüm
Zaten ben hep ölmek için doğmuştum

Vasiyetimdir toplaşın başıma
Şu beyiti yazın mezar taşıma

"Betonarme duvarın sıvasında
Bir ahşap konağın gölgesi kalmış"